Οι παρακάτω ιστορίες είναι πραγματικές ιστορίες που συνέβησαν στην Ελλάδα.
Το παρόν άρθρο δεν έχει σκοπό να στοχοποιήσει τους ταξιτζήδες (καθώς σε όλους τους κλάδους υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες), αλλά να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με την ασφαλή οδήγηση.
Ο “οδηγάω χωρίς χέρια”
Πήγαινα να επισκεφθώ το αγόρι μου και επέλεξα να πάρω ταξί καθώς είχα μαζί μου τα δώρα και την τούρτα για τα γεννέθλιά του.
Ο ταξιτζής οδηγούσε με τους αγκώνες καθώς με το ένα χέρι έτρωγε σπόρια και με το άλλο κρατούσε το σακουλάκι.
Τα τσόφλια, φυσικά, τα έφτυνε έξω από το παράθυρο.
Μαρίνα Κ.
Ο “από που να πάω;”
Βρισκόμουν στην Αθήνα για διακοπές και επισκέφθηκα μαζί με μια φίλη ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο για ψώνια και φαγητό.
Στην επιστροφή πήραμε ένα ταξί έξω από το εμπορικό, και του ζητήσαμε να μας πάει σε κεντρικό δρόμο των Πατησίων.
Μετά από μισή ώρα περιπλάνησης ο ταξιτζής μας είπε πως δεν ξέρει πως να πάει στη διεύθυνση και μας ζητούσε αναλυτικές οδηγίες πλοήγησης.
Εμείς φυσικά δεν γνωρίζαμε τους δρόμους καθώς ήμασταν τουρίστριες.
Ο ταξιτζής μας κατέβασε σε μια ερημική τοποθεσία για να βρούμε άλλο ταξί.
Περπατήσαμε μέχρι να βγούμε σε κάποιο δρόμο που περνούσαν αυτοκίνητα για να πάρουμε άλλο ταξί.
Γιάννης Α.
Ο “κατέβα κάτω μωρή”
Έδινα προφορικές εξετάσεις Ιταλικών εκείνη τη μέρα, και ενώ το λεωφορείο που περνούσε μπροστά από το σπίτι μου με άφηνε λίγα μέτρα πιο πέρα από το εξεταστικό κέντρο, εγώ επέλεξα να πάρω ταξί για να με αφήσει στην πόρτα.
Στη μέση της διαδρομής ο ταξιτζής πήρε και άλλη κούρσα. Η κυρία αυτή ήθελε να πάει σε τοποθεσία η οποία δεν ήταν στο δρόμο μας και έτσι ο ταξιτζής μου ανακοίνωσε ότι θα με αφήσει αρκετά μακριά από τον προορισμό μου.
Όταν διαμαρτυρήθηκα μου είπε “Κατέβα κάτω μωρή. Δεν τα θέλω τα λεφτά σου.”
Άνοιξα λοιπόν την πόρτα να κατέβω – το ταξί ήταν σταματημένο – και μόλις ακούμπησα το πόδι μου στο δρόμο ο ταξιτζής γκάζωσε και άρχισε να τρέχει σε κεντρικό δρόμο.
Το ένα μου πόδι ήταν μέσα στο ταξί και το άλλο έξω από ταξί καθώς η πόρτα ήταν ανοιχτή.
Κατέβηκα σε ένα κόκκινο φανάρι και πήγα τρέμοντας να δώσω εξετάσεις.
Κατερίνα Β.
Ο “δε χρειάζεται να κοιτάω το δρόμο”
Τα Χριστούγεννα πήρα ταξί για να επισκεφτώ φιλικό ζευγάρι.
Ο ταξιτζής οδηγούσε στην περιφερειακή πολύ άνετος, παρακολουθώντας με αφοσίωση τηλεόραση στην οθόνη του αυτοκινήτου.
Μάλιστα άλλαζε και κανάλια κάθε φορά που το πρόγραμμα είχε διαφημίσεις.
Δημήτρης Λ.
